Ten świt -to zupełnie przypadkiem. Zamierzałam spać dłużej i wreszcie bez budzika, ale ból głowy, a może pełny księżyc na niebie obudził mnie po czwartej. Dom przywitał mnie uśpionym pulsem, ekspres dłużej niż zwykle nie chciał się włączyć, koty nawet…
Czy to dzieje się naprawdę? Czy tylko śnię swoje marzenia? Realny kontur cienia na ścieżce prowadzącej na wzgórze w Kołodnie mówił, że tak, istnieję. Szliśmy tam wszyscy, M. z przodu, wesoło rzucał szyszkami, huśtał się na zwalonym konarze, podskakiwał i…
Dzień dobry, jestem! Minęły dwie pory roku, przeleciała zima i wiosna. Lato zaczyna dojrzewać lipcowo. Przepraszam, że milczałam, najpierw pewna sprawa rzuciła cień na moje relacje i pracę, potem przyszła choroba, szpital, zagrożenie życia, złe wyniki, fala wlewania w siebie…
Dwa razy w lewo. Przez wiele lat to było jak zaklęcie, które wiodło mnie dodziadków w Ostrołęce. Żeby do nich dojechać, musieliśmy przemierzyć prawieczterdzieści kilometrów, tato ostrożnie wystawiał swój czerwony samochód z garażu i przyśmietniku pakowaliśmy się całą rodziną do…
To było lato, słońce przeciskało się przez liście czereśni nade mną. Leżałam w ich cieniu i słuchałam radia. Jakiś męski głos zapowiadał piosenkę „Rush, rush” Pauli Abdul. Był dźwięczny i delikatny, wibrował w przestrzeni łomżyńskiej działki, na którą wpadłam po…
Dzień kończy się szybko, a potem wpadam w ciszę zimowego popołudnia. Jest niespieszna pora roku, lubię, bez względu na biel lub szarośc za oknem. Czekam na nią, zmęczona frywolnością letnio-wiosennych atrakcji, które nie pozwalają zostawać w domu. Teraz mam czas…
Dzień był jasny, słoneczny i ciepły. Ze snu o małym M. wybudziły mnie koty, polujące na stopy. Pierwszy stycznia zaczął się tak jak rok, trzydzieści i więcej lat temu- od silnego przekonania, ze będzie mój. Uśmiechnęłam się, leżąc w czystej…
Dziewczyna o zniewalającym uśmiechu i spojrzeniu- tak można powiedzieć o Justynie Sieńczyłło. Tę aktorkę znamy z wielu filmów i seriali, także tasiemców takich jak Klan. Ale nie można jej zakwalifikować jednoznacznie, bo jest także białostockim aktorskim diamentem w Warszawie jeśli…
Mieszkam w słowach. Rozpycham się pomiędzy przecinkami, oddechem i pauzą. Lubię słyszeć brzmienie i dźwięk energii, która nazywa świat. Słowa wibrują i nazywają. To jest moje okno, to krzesło, to ucho, którym słyszę. Ale nawet niewyrażone słowa krążą po moim…
Świat powoli wypuszcza powietrze. Jest początek jesieni, żółkniejące ulice kołyszą liśćmi nad głowami. Jadę rowerem, na wprost mnie, na końcu Zwierzynieckiej kładzie się słońce. Oddycham, wdech, wydech, wdech -wydech, wtóruje mi mijany pan z dużą torbą, przebiegający przez jezdnię student….