Różności od Doroty Sokołowskiej
Zimowe popołudnie. Czas pędzi, śnieg tańczy na wietrze, drogę odmierzają światła samochodów i smugi zachodzącego słońca Jadę do domu i słucham wierszy Andrzeja Strumiłły- z płyty- dodatku do tomiku poezji „Ja”, wydanego przez łomżyńską Oficynę Wydawniczą Stopka. Swoje wiersze profesor…
„Życie to jednak strata jest” Andrzej Stasiuk. Podobno to miał być niezbyt nośny tytuł. Demiurdzy od sprzedaży książek narzekali, że czytelnik dostatecznie się nie skusi. Tymczasem niespodzianka! Wybrałam się na spotkanie w bardzo wyjątkowym gronie Doroty Wodeckiej i Andrzeja Stasiuka…
Miasto połknęło Katarzynę bardzo szybko. Ani się obejrzała, gdy znalazła upodobanie w długich dojazdach do pracy, rozgrzanym, ciasnym jak ulice powietrzu i paradoksalnej pustce wielkich, wypełnionych po brzegi sklepów. Katarzyna, lat 39, wcześniej zameldowana w malutkiej miejscowości tuż nad brzegiem…
Jakie studia i gdzie Pani skończyła? Dlaczego właśnie tam? Jestem Łomzynianką. Skończyłam prestiżowe liceum w moim małym mieście, w ostatniej , maturalnej klasie fakultet prowadziła moja znakomita pani profesor Danuta Zawadzka i to ona rozbudziła we mnie pasję literaturożercyJ…
Jestem tu pierwsza. Wchodzę, witam się, przemierzam jeden wąski i krótki korytarz, a potem schody. Ile razy nimi już weszłam? Chropowata struktura ściany, pamiętam, żeby nie podchodzić zbyt blisko- zaciąga swetry, sukienki, chusty. Potem korytarz z czerwonym chodnikiem. Czasem zdejmuję…
Wszystko jest tematem: poranna rozmowa w radiu z niewyspanym słuchaczem. Kim jest ten anonimowy głos, który wrzuca swoje słowa w słuchawkę? pośpiesznie, miękko, krążą pomiędzy nami w wypełnionej oddechami i dźwiękami przestrzeni. Albo nagranie i potem zabawa w cięcie pauz,…
Zawisł dokładnie na wprost mnie. Łypie jednym okiem, drugie przysłania malutka chmurka. Księżyc w pełni. Pełnia w księżycu, perfekcyjna figura geometryczna -bez początku i końca, zanurzona w jasnej, odbitej przez słońce przestrzeni. Przedziwny symbol doskonałości, pewnie nie od…
Czas. Pędzi i znika, nie można go zatrzymać, nawet we wspomnieniach(zawsze coś je przecież zatrze). A jednak jest coś, co łapie czas i zatrzymuje. To mikrofon, który zawsze mam przy sobie. Jest coś niesamowitego, gdy słucham teraz starych nagrań, głosów…